21.

Coś pękło, zaczęli żyć na odpierdol, i poszło się jebać im całe ich piękno.

- Tato? - weszłam niepewnie do gabinetu, a po moich policzkach ściekały łzy.
- Carter? Co się stało? - wstał szybko od biurka i podszedł do mnie. Złapał mnie za ramiona dokładnie mnie oglądając. Załkałam cicho i przytuliłam się do niego.
- Jestem w ciąży - wyszeptałam.
- Jesteś co? - spytał - Carter.. - odsunął mnie delikatnie. Spuściłam głowę - Niall wie? - potrząsnęłam głową - Czemu? To on jest ojcem, prawda? - odgarnął mi kosmyk włosów z twarzy i założył mi go za ucho.
- Jest - przełknęłam z trudem ślinę. Otwarł kciukiem moje łzy i pocałował w czoło - Boję się tato -
wyszeptałam znowu go przytulając - Nie poradzę sobie..
- Masz mnie. I Nialla. Bo zadzwonisz do niego i mu powiedz że będzie ojcem - wyjął telefon z kieszeni i podał mi go - Zrobisz to teraz.
- Tato, proszę.. Nie chcę, zranił mnie i..
- Bez dyskusji. Oboje poniesiecie odpowiedzialność za to co robiliście.
Usiadłam na podłodze w korytarzu wpatrując się w ekran telefonu. Dwa razy wybierałam numer Nialla i za pierwszym sygnałem od razu się rozłączałam. Przyciągnęłam kolana pod brodę i zaczęłam cicho płakać. Mieliśmy po prostu o sobie zapomnieć. W końcu zebrałam się na odwagę.
- Halo? - odebrał.
- To ja - wyszeptałam.
- Wiem. Coś się stało Carter? - słyszałam po jego głosie że od razu się przejął.
- Mamy problem - odchrząknęłam - To co między nami było.. To jeszcze nie koniec Niall.
- Co masz na myśli? To znaczy super że jeszcze nie koniec ale-
- Jestem w ciąży Niall - szepnęłam a po moich policzkach spłynęły łzy - Jestem w cholernej ciąży ty cholerny dupku!
Po drugiej stronie zapadła cisza która tylko mnie bardziej zdenerwowała. Miałam się rozłączyć rzucając łacinę podwórkową ale w końcu się odezwał.
- Jak to w ciąży? - spytał powoli.
- W ciąży do cholery! Bo jesteś debilem który nie używa prezerwatyw!
- Nie wyzywaj mnie do cholery! To nie tylko moja wina! Nie zgwałciłem cię! I jeżeli dobrze pamiętam to nasz ostatni raz był z twojej inicjatywy!
Przejechałam dłonią po twarzy.
- Wiesz że cię nienawidzę? - wyszeptałam.
- Ta rozmowa.. Nie jest na telefon, zdajesz sobie sprawę?
- A zdajesz sobie sprawę z tego że ja jestem w Anglii a ty w Irlandii? - wysyczałam.
- Przyjadę do ciebie.
- Co? - zamrugałam zdziwiona - Przecież..
- Mam jeszcze wakacje. Musimy pogadać Carter.
Siedziałam bezruchu. Nie chcę się z nim widzieć, miał zniknąć z mojego życia.. Podniosłam się powoli z podłogi.
- W porządku - powiedziałam w końcu. Będę się musiała z nim zobaczyć, niestety.
Nie wiedzieć czemu, Niall ze swoim przyjazdem trafił w dzień kiedy miałam umówioną wizytę u ginekologa. Spotkaliśmy się w kawiarni na mieście, obracałam w dłoni kubeczek z gorącą czekoladą, przede mną siedział Horan dzierżąc swoją kawę. Patrzył na mnie a ja wbijałam wzrok w kubeczek.
- Za godzinę mam ginekologa, możesz pójść ze mną - mruknęłam unosząc na niego oczy.
- Carter? Czy kiedykolwiek spojrzysz na mnie jak kiedyś? - spytał cicho. Patrzyłam na niego chwilę.
- Za każdym razem jak na ciebie patrzę, przed oczami automatycznie mam scenę gdy z tym swoim uśmieszkiem przyciskasz wargi do ust Kayi, jak wkładasz łapy pod jej sukienkę - wysyczałam. Potrząsnęłam głową - Nie Niall. Nie będzie jak kiedyś.
- Będziemy mieli dziecko. Musisz się z tym pogodzić bo chciałbym mieć kontakt z naszym dzieckiem. Nie możesz mnie nienawidzić cały czas! - powiedział pochylając się do mnie. Odwróciłam wzrok - Musisz mi wybaczyć.
- Nic nie muszę - mruknęłam - Mogę cię akceptować, ale nigdy nie będę cię kochać - odparłam wstając.
- Gdzie idziesz?
- Na przystanek. Muszę dojechać do przychodni - powiedziałam, a on podniósł się i ruszył za mną. Usiedliśmy na ławce.
- Wciąż cię kocham Carter..
- Niall, przestań. To ty to wszystko zepsułeś. Powiedzenie że mnie kochasz lub.. przepraszam, nic nie dadzą. Zrozum to w końcu - wyszeptałam patrząc mu w oczy. Poczułam w oczach łzy, nie chciałam przy nim płakać. Ostatnio strasznie dużo płaczę i to mnie przeraża. Sięgnął po coś do kieszeni i podał mi pudełeczko. Otworzyłam je i zobaczyłam pierścionek którym chciał mi się oświadczyć - Nie wyj-
- Jeżeli to będzie dziewczynka, daj jej to na pamiątkę. A jak chłopiec, niech da to tej właściwej dziewczynie. Tak jak ja miałem dać to tej jedynej - wzruszył delikatnie ramionami. Patrzyłam na niego chwilę, ja jestem tą jedyną? Oddałam mu pudełeczko.
- Dasz to sam - odchrząknęłam.
Jakiś czas później leżałam u ginekologa, Niall siedział po mojej jednej stronie, a lekarka po mojej drugiej rozsmarowując chłodny żel na moim brzuchu. Patrzyłam uważnie na tą część mojego ciała, uwielbiałam swoją figurę, niedługo będę wyglądać jakbym zjadła piłkę.
- Jest Pani w ciąży - powiedziała kobieta posyłając mi uśmiech. Niall złapał mnie za rękę wpatrując się w ekran, szybko zabrałam dłoń układając ją nad brzuchem - Z ciekawości.. Ile mają państwo lat? - spytała gdy zaczęłam czyścić brzuch z żelu.
- Zdecydowanie za mało - wymamrotałam stając obok Nialla.
- Wszystko jest w porządku z dzieckiem? - spytał Horan. Spojrzałam na niego kątem oka.
- Płód rozwija się prawidłowo, ale to sam począteczek więc tak naprawdę trudno określić - wzruszyła delikatnie ramionami.
Niall objął mnie ramieniem gdy wychodziliśmy, odsunęłam się od niego a on westchnął cicho.
- Jak długo zostaniesz w Anglii? - spytałam.
- Do końca wakacji, może dłużej - powiedział.
- Masz szkołę..
- I dziecko w drodze. Ono jest ważniejsze - wymamrotał. Potrząsnęłam głową.
- Tata zaprasza cię na obiad - powiedziałam gdy wsiedliśmy do autobusu.
- Nie jest na mnie zły za to że przyczyniłem się do twojej ciąży?
- Chce cię zabić na swojej ziemi - wzruszyłam jednym ramieniem i zerknęłam na Nialla który zbladł.
Wieczorem siedzieliśmy w trójkę przy stole. W ciszy jedliśmy.
- Zamierzasz zająć się Carter i dzieckiem? - spytał nagle tato. Uniosłam głowę mimo iż pytanie było skierowane do Nialla.
- Jeżeli Carter mi pozwoli - powiedział powoli - Oczywiście chciałbym uczestniczyć w wychowaniu i dorastaniu dziecka.
- Masz pracę? Dzieci niestety nie żywią się powietrzem. Carter niestety też nie - odparł tata, a ja uśmiechnęłam się pod nosem nabijając na widelec kolejny kawałek kurczaka.
- Na pewno jakąś znajdę - słyszałam jak głos Nialla drży. To było dość zabawne że tak boi się mojego taty.
- Czyli nie wiesz co będziesz robił w życiu? Masz tylko 7 miesięcy na znalezienie jakieś pracy.
- Ale Carter jest dopiero-
- A rzeczy na narodziny dziecka? Pieluchy? Ubranka? Pokoik? Zamierasz to kupić kiedy? Po narodzinach?!
- Tato - dotknęłam dłoni taty. Spojrzał na mnie - Poradzimy sobie. Jest jeszcze czas - uśmiechnęłam się delikatnie. Mogłam wyglądać na spokojną, ale w środku krzyczałam i skakałam w miejscu bezsilna. Nie radziłam sobie z tą sytuacją, tak strasznie sobie nie radziłam.